Het onderzoek van Hannah startte met een gedetailleerde exploratie van het veraardingsproces en het schetsen van artefacten die voor dit proces nodig zijn. Hiervoor sprak ze met ervaringsdeskundigen uit zowel België (Stichting Metamorfose), Nederland (Stichting Veraarden) als Duitsland (Meine Erde). Het voornaamste artefact van haar onderzoek werd een draagbaar, waarmee een overledene niet alleen in de veraardingscocon kan worden gelegd, maar dat ook dient als omhulling van het lichaam. Deze exploratie mondde uit in het maken van scenario’s en schaalmodellen.

Om waardevolle input en feedback te krijgen, zette Hannah vervolgens samenkomstmomenten op in de vorm van workshops. Enerzijds met uitvaartprofessionals om te begrijpen hoe het veld in elkaar zit, waar de noden en wensen zitten en wat haalbaar is. Anderzijds betrok zij ook “gewone mensen”, stervelingen. Aan de hand van de scenario’s en schaalmodellen opende Hannah met hen het gesprek over veraarden, waarbij de deelnemers ook zelf verbeeldingsoefeningen kregen. Dit participatief luik had als werking dat ervaringen en inzichten werden gedeeld, praktische en emotionele vereisten werden besproken en dat drempels werden blootgelegd.

In de laatste fase finaliseerde Hannah het ontwerp. Het eindontwerp bestond uit een herinzetbare draagbaar die rust op beukenhouten poten, gecombineerd met een zachte wollen wade die het lichaam van de overledene omhult tijdens de start van het veraardingsproces. De wade wordt gesloten met een eenvoudig rijgsysteem.